தாவியது நடந்தான் கடந்தான்

நல்ல உரையாடல் என்பது மிக்சர் சாப்பிடுவது போல. சுவையான காராபூந்திகளுக்கும் ஓமப்பொடிகளுக்கும் நடுவில் முந்திரிப்பருப்புகளும் சுவையூட்டும்.

நண்பர் நாகாவோடு உரையோடும் போது அகப்பட்ட முந்திரிப்பருப்புதான் இந்தப் பதிவு.

கும்பகருணனைப் பற்றிப் பேசிக் கொண்டிருந்தோம். சற்றே விலகி ஒரு கேள்வியைக் கேட்டார் நண்பர் நாகா.

அனுமன் ஒரு படலம் முழுக்கக் கஷ்டப்பட்டுக் கடலைத் தாண்டறார், ஆனா திரும்பி வரும்போது ரெண்டே பாட்டுல திரும்பிடறார் … அங்கே கம்பரோட மேதைமை தெரியுது (வந்த வேலை முடிஞ்சது, அடுத்த நடவடிக்கையைப் பார்ப்போம், நோ வளவளா!)

ஆனா, விபீஷணன் ராவணனால் துரத்தப்பட்டதும் ஜஸ்ட் லைக் தட் ஒரே பாட்டுல கடலைத் தாண்டி வந்துடறானே, அது எப்படி? அனுமன் பெருமை குறைபடறமாதிரி தெரியலையா?

அது நிஜமாவே தாண்டச் சிரமமான (100 யோஜனை தூரம்) கடலா?

இதுதான் அவர் கேட்ட கேள்வி. எப்படிச் சிக்கிக்கொண்டிருக்கேன், பார்த்தீர்களா?

ஆனால் நாமெல்லாம் மலை தின்று கடல் குடித்தவர்களாயிற்றே. இப்படியான முந்திரிப்பருப்பு கேள்விகளை விட முடியுமா?

சரி. இந்தக் கேள்விகளுக்கு என்ன விடை?

இராமாயணத்தில் கடலைக் கடந்தது செல்வது என்பது மிகமிக முக்கியமான கட்டம். ஏனென்றால் கடலைக் கடந்தால்தான் சீதையைக் காப்பாற்ற முடியும்.

நாகா கேட்ட கேள்வியை நான் கொஞ்சம் விளக்கமாகக் கேட்கிறேன்.

சீதையைத் தேடிப் போகும் பொழுது அனுமன் கடலைத் தாண்டுகிறான். அதற்கு 94 பாடல்களோடு தனிப் படலமே பாடியிருக்கிறார் கம்பர்.

இதன் பொருள் என்ன? அந்தக் கடலைத் தாண்டுவது என்பது அனுமனோடு வந்த எவருக்கும் ஆகின்ற செயலாக இருக்கவில்லை. அனுமன் ஒருவேனே கடலைத் தாண்ட முடியும் என்று சாம்பவன் எடுத்துச் சொல்ல அனுமனும் தாண்டுகிறான். ஆக அந்த இடத்தில் அது மிகப்பெரிய வேலை.

சரி. அனுமன் கடலைத் தாண்டி இலங்கைக்கும் சென்றாகி விட்டது. சீதையைப் பார்த்தாகி விட்டது. இராவணனைப் பார்த்துப் பேசியாகி விட்டது. இலங்கை நகருக்கும் தீவைத்தாகி விட்டது.

அடுத்து திரும்ப வேண்டியதுதானே. ஆனால் அதற்கு இரண்டேயிரண்டு பாட்டுகள்தான்.

சரி. போன வேலை முடிந்தது. அதனால் விரைவாகத் திரும்பி விட்டார். அதனால் திரும்பவும் கடலைத் தாண்டி வந்ததனான பெரிய வேலையை வளவளாவென விளக்காமல் சட்டென்று முடித்து விட்டார் கம்பர்.

இராவணனுக்கும் வீடணனுக்கும் இடையில் பிரச்சனை வருகிறது. வீடணன் இலங்கையை விட்டு கடலுக்கு இந்தப் பக்கம் இருக்கும் இராமனிடம் சரணடைகிறான். வீடணனும் கடலைத் தாண்டித்தான் வந்தான். ஆனால் அதற்கு ஒரேயொரு பாடல்தான்.

ஏதோ யாராலும் செய்ய முடியாத செயலாகப் பார்க்கப்பட்ட கடலை வீடணனும் அவனைச் சேர்ந்தவர்களும் மிகமிக எளிதாகக் கடந்து வந்து விட்டார்களே. இது அனுமனுடைய பெருமைக்குக் குறைவு ஆகாதா?

இதுதான் மையக் கேள்வி.

முதலில் நாம் ஒன்றை நன்றாகப் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

முதல் ஆளாக அனுமன் கடலைக் கடந்தான்
அடுத்து வீடணன் கடந்து சரணடைய வந்தான்
அடுத்து இராமனும் இலக்குவனும் வானரப்படைகளோடு கடலைக் கடந்து இலங்கைக்குப் போரிடப் போனார்கள்.

அனுமன் – குரங்கு
வீடணன் – அரக்கன்
இராமன் – மனிதன்

மூவருமே வெவ்வேறு உயிரினங்கள். அந்தந்த உயிரனங்களின் திறமைகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள். மட்டுப்பட்டவர்கள்.

அனுமனால் தவ்விக் கடலைக் கடக்க முடிந்தது. ஆனால் இராமனால் அது முடியாது. அவனால் கங்கையைக் கூடத் தவ்விக் கடக்க முடியாது. அங்கும் குகனின் படகுதான் தேவைப்பட்டிருக்கிறது.

ஆள் மீது அம்பெய்து கொன்றான் என்ற வலிமை உண்டு. ஆனால் அந்த அம்புகளால் கடல் மேல் பாலம் கட்டவில்லை. வானரத் தச்சனாகிய நளன் பாலத்தை அமைக்கிறான்.

வீடணனோ அரக்கன். நினைத்த போது நினைத்த இடத்திற்கு நினைத்த உருவத்தில் செல்லும் வல்லமை உண்டு. இந்தக் கடலைக் கடப்பதெல்லாம் அவனுக்கு பொரியுருண்டை தின்பது போல. வீடணன் என்ன? மாரிசனே கடலை மிக எளிதாகத் தாண்டி வந்தவன். அவன் மட்டுமல்ல பொதுவாகவே அரக்கர்களுக்கு அது மிகமிக எளிய வேலை.

சூர்ப்பனகை அடிக்கடி இலங்கைக்கும் தண்டகாரண்யத்துக்கும் இடையே shuntting அடித்தவள்தானே.

இராவணனுக்கு மற்ற அரக்கர்கள் அளவுக்குக் கூட சிரமப்பட வேண்டாம். வலவன் கடவா வானவூர்தி உண்டு. நினைத்த நேரத்தில் நினைத்த பேர்களை ஏற்றிக் கொண்டு நினைத்த இடத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் திறன் அந்த வானூர்திக்கு உண்டு.

அனுமனை கடவுளாகப் பார்க்கின்றவர்களும் இருக்கிறார்கள். அப்படிக் கடவுளாக பார்த்து விட்டதால் அனுமன் செய்ததை மற்றவர்கள் செய்தால் ஏற்பது கடினமாக இருக்கும்.

ஆனால் அடிப்படையை புரிந்து கொண்டால் கடலைக் கடந்த அனுமனின் சாதனை புரியும்.

இராமனால் அது கூட முடியாது. குரங்கு தவ்வித் தாவிக் குதித்து கடந்து விடுகிறது. மனிதன் நடந்து கடந்து செல்ல பாலம் தேவைப் படுகிறது.

அதனால்தான் அனுமன் கடலைத் தாண்டி இலங்கைக்குச் செல்லும் படலத்துக்கு “கடல் தாவு படலம்” என்று பெயர் வைத்தான் கம்பன்.

வீடணனைப் பற்றிப் பார்த்தோம். அவன் இராமனிடம் சரணடைய வரும் போது கம்பன் வரிகளைக் கவனியுங்கள்.

அரக்கனும் ஆங்கண் ஓர் அமைச்சர் நால்வரும்
குரங்கு இனத்தவரொடும் மனிதர் கொள்ளை நீர்க்
கரைக்கண் வந்து இறுத்தனர் என்ற காலையில்
பொருக்கென எழுதும் என்று எண்ணிப் போயினார்

அரக்கனும் – வீடணனும்
ஆங்கண் ஓர் அமைச்சர் நால்வரும் – அவன் அமைச்சர்கள் நால்வரும்
குரங்கு இனத்தவரொடும் மனிதர் – இராமனும் இலக்குவனுமாகிய மானிடர்கள் குரங்குகளோடு
கொள்ளை நீர்க் கரைக்கண் வந்து இறுத்துனர் என்ற காலையில் – கடலின் அக்கரையில் வந்துளார்கள் எனும் பொழுது
பொருக்கென எழுதும் என்று எண்ணிப் போயினர் – விரைவாகப் போகவேண்டும் என்று எண்ணி அப்படியே போயினர்

கடைசி வரியை நன்றாகப் பாருங்கள். விரைவாகப் போக வேண்டும் என்று எண்ணினார்கள். எண்ணியதுமே எண்ணியபடி விரைவாகக் கடலைத் தாண்டிப் போய் விட்டார்கள்.

அவ்வளவுதான். அவ்வளவு லேசு அவர்களுக்கு.

குரங்காகிய அனுமன் கடலைத் தாவினான்.
மனிதனாகிய இராமன் பாலத்தில் நடந்தான்.
அரக்கனாகிய வீடணன் நினைத்ததுமே அப்படியே கடந்தான்.

சரி. முதற் கேள்வி முடிந்தது. இரண்டாவது கேள்வி?

நூறு யோசனை தூரம் என்பது மிகப் பெரிய தூரமா?

கம்பன் பாடல்களைப் படிக்கும் பொழுது நூறு யோசனை தொலைவு என்பது பெரிய தொலைவாக எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஏனென்றால் இலங்கைக்குத் தாவுவதற்காக மகேந்திரமலையில் ஏறுகிறான் அனுமன். அங்கிருந்தே அவனுக்கு இலங்கையின் அக்கரையும் நகரின் மதிற்சுவர்களும் நன்றாகத் தெரிகின்றன.

கடலின் இக்கரையிலிருந்தே இலங்கைக் கண்ட அனுமனின் ஆர்ப்பரிப்பைப் பாருங்கள்.

கண்டனன் இலங்கை மூதூர்க் கடிபொழில்கனக நாஞ்சில்
மண்டல மதிலும்கொற்ற வாயிலும் மணியின் செய்த
வெண்தளக் களபமாட வீதியும்,பிறவும் எல்லாம்
அண்டமும்திசைகள் எட்டும் அதிர தோள் கொட்டி ஆர்த்தான்

இன்னும் கடலையே தாண்டவில்லை. ஆனாலும் பொன்னால் ஆன மதிற்சுவர்களும், வாயிலும், வீதிகளும் இன்னும் பிறவும் அவனுக்குத் தெரிந்தன.

அடுத்து சேது பந்தனப் படலம். நளனின் மேற்பார்வையில் பாலம் கட்டப்படுகிறது. அந்தப் பாலத்தின் நீள அகலங்களை ஒரு பாடலில் சொல்கிறார் கம்பர்.

யோசனை ஈண்டு ஒரு நூறு உற
ஐ இரண்டின் அகலம் அமைந்திடச்
செய்ததால் அணை

நீளம் – யோசனை ஒரு நூறு உற = நூறு யோசனை தொலைவு
அகலம் – ஐ இரண்டின் அகலம் = பத்து யோசனை தொலைவு

அதாவது ஒரு மடங்கு அகலம். பத்து மடங்கு நீளம். இப்படியொரு அளவுகள் கொண்ட பாலம் மிகமிகப் பெரியதாக இருக்க வாய்ப்புகள் குறைவே என்று நான் கருதுகிறேன்.

இது குறித்து உங்கள் கருத்துகளையும் சொல்லுங்கள்.

அன்புடன்,
ஜிரா